Poetika autorske bajke Hansa Kristijana Andersena

Detinjstvo je za većinu ljudi zlatna oaza, skrovito jezgro koje zrači toplinu i utehu. A nezaobilazan deo svakog detinjstva jeste bajka: maštovita, treperava, nekad strašna, nekad zanosna, čudesna priča koja se uvlači u srce i snove budeći nadu da će na kraju sve biti dobro ako budemo istrajni i plemeniti, i ako se ne uplašimo od dalekih puteva do devetog carstva. Nada da nas negde na životnom putu čeka kristalni zamak sreće i princ na belom konju ili začarana princeza koja čeka poljubac što razbija čarolije.

Bajka je jedna od najlepših, najrasprostranjenijih i najvoljenijih vrsta u ukupnoj književnosti za decu. Tihomir Petrović, u svojoj Istoriji srpske književnosti za decu, kaže: „Bajka je najcenjeniji žanr u dečjoj književnosti“ , a slično misli i Novo Vuković, koji naglašava da je bajka: „Vjerovatno, najvažnija vrsta u dečjoj literaturi. Po preoseku umjetničkog nivoa, po dužini vremenskog perioda u kom se djeca za nju interesuju i po intenzitetu tog interesovanja s njom se ne moze uporediti nijedna književna vrsta“.