Zlostavljanje djece

Nasilje nad djecom od strane roditelja ima dugu istoriju, jer su različiti vidovi nasilnog, pa čak i surovog odnosa prema djeci zabilježeni i u ranijoj istoriji civilizacije. Kod starih Grka i Rimljana djeca su masovno ubijana i surovo kažnjavana, sto se smatralo sastavnim dijelom roditeljskog prava. Međutim, ovaj socijalno-patološki fenomen samo je površno i djelimično privlačio pažnju naučnika iz oblasti društvenih nauka. Tek se u drugoj polovini dvadesetog vijeka povećava društvena osjetljivost za ovu pojavu, i ona postaje vidljivija. Dugo ignorisanje ovog problema može se objasniti nepoznavanjem pravih razmjera ove pojave. Do statistički pouzdanih podataka o stvarnom obimu zlostavljanja i zanemarivanja djece teško se dolazi, jer samo neznatan broj slučajeva biva otkriven.

Mada su neki oblici zlostavljanja djece opisivani u naučnoj i stručnoj literaturi još krajem 19.vijeka,od 1955.godine,zahvaljujući članku američkog autora Henrija Kempe-a.”Sindrom pretučenog djeteta” (gdje je prvi put ukazano na tjelesne povrede kod odojčadi koje se nisu mogle objasniti poznatim uzrocima), započinje se intenzivnije proučavanje fizičkog zlostavljanja djece, 70-ih godina se proučava seksualna zloupotreba, dok se pojava i problemi emocionalnog zlostavljanja i zanemarivanja u značajnijoj mjeri proučavaju 80-ih i 90-ih godina.