Aspekti interpersonalne komunikacije

Uvod

Interpersonalno komuniciranje je najrasprostranjeniji i elementarni oblik društvene komunikacije. Njegovo osnovno svojstvo je recipročnost razmene poruka između dve ili više osoba, neposrednim ili posrednim putem, uz recipročnu izmenjivost uloga komunikatora i recepijenata i neposrednu povratnu vezu u procesu razmene poruka. Interpersonalno komuniciranje može se shvatiti kao produžetak intrapersonalnog komuniciranja (koncipiranog kao dijaloški organizovanog razgovora) i kao posrednički nivo u recepciji poruka u procesu masovnog komuniciranja.
Na interpersonalno komuniciranje utiče niz interakcijskih i kontekstualnih faktora.

Među njima su najznačajniji:
1. motivi i ciljevi komuniciranja;
2. simboličke forme u kojima se ostvaruje;
3. stepen komunikativne kompetentnosti subjekata komunikacionog čina;
4. priroda odnosa koji su uspostavljeni ili se uspostavljaju;
5. socijalni kontekst u kojem se ostvaruje.

Elementarnost i rasprostranjenost interpersonalnog komuniciranja prisutnog u svakodnevnici svakog od nas, proističu iz samog karaktera čoveka, shvaćenog kao socijalnog bića. Jer, ne komunicira se radi samog komuniciranja, već da bi se postigao određeni cilj, odnosno postigla svrha komuniciranja.
Prva pretpostavka polazi od toga da je čovek nesavršen i da mu je zbog toga potreban drugi čovek da bi mu u punom smislu razvio svoju ličnost.
Njegovo osnovno svojstvo je recipročnost razmene poruka izmedju dve ili više osoba, neposrednim ili posrednim putem.
Postavlja se i pitanje šta to pokreće ljude na komunikaciju, a to sledeće tri pretpostavke: ontološka, gloseološka i aksiološka.
– Ontološka polazi od toga da je čovek nesavršen, i da mu je potreban drugi da bi ga upotpunio.
– Gnoseološka pretpostavka ističe čovekovo traganje za istinom o sebi koja je uvek nepotpuna
– Aksiološka pretpostavka polazi od toga da je u srži interpersonalnog komuniciranja želja da se kroz razgovor stvori nova vrednost. Jer se samo putem razgovora može doći do istine (jedne od vrednosti)

OBLICI INTERPERSONALNOG KOMUNICIRANJA

Interpersonalna komunikacija može se razvrstati prema situaciji u kojoj se ona odvija. Postoje pet oblika prepoznavnja interpersonalne komunikacije, a to su:
1. formalna i neformalna;
2. javna ili privatna;
3. distancirana ili intimna;
4. ritualna ili otvorena; i
5. funkcionalna ili skspersivna.

1.Formalna ili neformalna interpersonalna komunikacija je razlika između proračunatog ili promišljenog, na jednoj strani, i spontanog korišćenja komunikacijskih veština na drugoj strani.

2. Javna ili privatna interpersonalna komunikacija je razlika u pogledu konteksta komunikacije; npr. Pri komunikaciji na javnom mestu izbegava se korišćenje neverbalnih znakova i pokazivanje emocija.

3. Distancirana ili intimna interpersonalna komunikacija je razlika u kvalitetu odnosa i veza između učesnika komunikacije. Distancirana komunikacija znači veći stepen formalizma u govoru ili nastupu, dok intimna komunikacija svedoči o čvršćim osnosima među ljudima.

4. Ritualna ili otvorena interpersonalna komunikacija je različita mogućnost predviđanja upotrebe određenog komunikacionog koda. Ritualizovana komunikacija je koriđćenje uvek istog, ograničenog koda, koji svedoči o jakim vezama i prisutnosti među učesnicina komunikacije.

5. Funkcionalna ili ekspresivna interpersonalna komunikacija predsavlja razlike u kvalitetu i svrhovitoj upotrebi jezika. Govor se koristi ili na strogo celishodan, odnosno, funksionalan način ili kao sredstvo diskusije ili spekulacije.