Lisabonski ugovor

Uvod

Najvažniji pravni akt Evropske unije predstavlja Lisabonski ugovor, koji je stupio na snagu 1. decembra 2009. godine.
Ugovor je u ovom momentu značajan, kako za sve članice, tako i za one buduće jer predviđa proširenje i uvodi brojne novine u načinu odlučivanja u institucijama EU.
Najvažnije novine koje stoje u ugovoru su:

• utvrđivanje kvalifikovane većine u Savjetu EU,
• veća uloga Evropskog parlamenta u zakonodavnom procesu,
• uvođenje funkcije Predsjednika Evropskog savjeta i funkcije visokog predstavnika EU za spoljnu politiku.

Lisabonski ugovor ne nudi magična i automatska rješenja, ali zasigurno nudi sredstva i alate za efikasniju evropsku spoljnu politiku, a zemalje članice će morati vremenom, da razviju zajednički pogled na spoljne poslove i međunarodno bezbjednosno okruženje.

Cilj ovog Ugovora je da riješi brojne postojeće izazove sa kojima se Unija suočava, danas, kao i efikasno rješavanje budućih izazova.

 
Nastanak Lisabonskog ugovora

Reformski ugovor evropske unije, o kojem su lideri zemalja članica EU postigli sporazum na samitu u prestonici Portugalije (otuda je dokument nazvan Lisabonski ugovor), u najvećoj mjeri predstavlja „pročišćenu“verziju Ustava EU, odbačenog 2005 na referendumima u Francuskoj i Holandiji.

Ugovor koji je potpisan 14.decembra 2007. u Lisabonu stupa na snagu 2009.godine i cij mu je da olakša donošenje odluka u ovom bloku sastavljenom od 27 članica.

U dokumentu, koji će obezbjediti Uniji status pravnog lica u međunarodnim organizacijama, jedinstvenu spoljnu politiku i brže donošenje odluka, novine su da se ukidaju svi simboli EU, kao što je himna i zastava, a nacionalni parlamenti dobijaju veća prava da nadgledaju rad Evropskog parlamenta.