Lokalna samouprava u Srbiji

UVOD

Lokalna samouprava u Srbiji je institucija političkog sistema sa najdužom,najbogatijom ali istovremeno i izrazito sa neravnomjernom tradicijom.
„Donekle je paradoksalan podataka da je period najveće samostalnosti lokalne samouprave,u gotovo potpunom odsustvu turskih vlasti izvan većih gradova obavljale brojne upravne,sudske i policijske poslove i štitila i predstavljala narod pred turskim vlastima.“
Međutim,odmah nakon uspostavljanja organa vlasti izmaklih oslobodilačkih ustanaka početkom 19.vijeka,autonomija u odnosu na tursku vlast ne traži se više u snažnoj lokalnoj samoupravi već naprotiv u jakoj središnjoj vlasti.Od ovog vremena,razvoj lokalne samouprave naglašeno osciluje između preioda centralizacije,pokretanih prije svega osjećajem ugroženosti sistema vlasti,perioda decentralizacije koji su karakteristični za vremena kada se centralna vlast osjeća dovoljno sigurnom da dio svoje vlasti podari lokalnoj samoupravi.
Već prvi zakon koji uređuje lokalnu samoupravu (Zakon o ustrojstvu opština iz 1839.godine) ustanovljava dosta široke nadležnosti gradova i opština,ali ih stavlja pod kontrolu sreskih i okružnih načelnika.
Tokom 80-tih godina prošlog vijeka opštine su uživale takav nivo autonomnosti u odnosu na više nivoe vlasti da se taj period često označava kao doba izrazite feudalizacije sistema vlasti,a na njega se i danas ukazuje kada se iznose rezerve prema prijwdlozima za decentralizaciju.
Devedeste godine su kao i u većini drugih zemalja u okruženju donijele izrazitu centralizaciju vlasti.
To je u manjoj mjeri bio odgovor na pretjeranu decentralizaciju u prethodnom periodu,a u većoj odgovor na osjećaj ugroženosti „unutrašnjim i spoljnim prijetnjama“.
Gradovi i opštine su iz 90-tih godina izašle sa bitno smanjenim obimom nadležnosti,bez svoje imovine i bez ijednog značajnog izvornog prihoda.Devedesete godine imaju još jedan važan legat-monopol vlasti počeo je da se kruni najprije na nivou lokalne samouprave.