Kolovozne konstrukcije

U dosadašnjem razvoju ljudskog društva najveći napredak u građenju puteva su napravili Rimljani. Razgranali su sistem vojnih puteva do najudaljenijih krajeva imperije, takođe dužina puteva u srednjoj Evropi iznosila oko 150 000 kilometara, uključujući vijadukte, galerije, mostove i tunele. Mnogi od ovih puteva su bili sagrađeni od kamenih ploča, debljine konstrukcije i preko 90 santimetara, čiji se ostaci još mogu naći na kontinentu. Neki od njih su poslužili kao podloga za kasnije sagrađene savremenije puteve. Stagnacija u putogradnji je počela padom Rimske imperije i trajala sve do osamnaestog vijeka, kada je francuski inženjer Trezage (Tresaquet 1716 – 1796) unaprijedio postupak građenja. On je preko podloge od krupnog drobljenog kamena satavljao sitniji. U Engleskoj, u isto vrijeme, Tomas Telford (Thomas Telford) i Džon Makadam (John McAdam), razvijaju sličan tip kolovozne konstrukcije. Telford stavlja u podlogu krupnije kamenje u koje utiskuje zastor od sitnijeg kamena. Makadam koristi drobljeni kamen u više slojeva koji biva zbijan u vlažnom stanju. Taj postupak je zadržan i do današnjih dana.