POLITIKA PROŠIRENJA EVROPSKE UNIJE

Ideja o Evropi kao kulturnoj i politički jedinstvenoj teritoriji pojavila se mnogo prije dvadesetog vijeka. Mnogi pojedinci su je oblikovali na različite načine i sa različitim ciljevima, ali je ona dugo postojala kao utopija koja nije mogla da se primjeni zbog trenutnog poretka u Evropi. U ulozi hegemona, kako političkog tako i ekonomskog, smjenjivale su se velike sile, kao što su Francuska, Engleska, Austro-Ugarska, pa se ideja o ujedinjenoj Evropi gubila zbog sukoba ili se nacionalizovala, što je slučaj u ekspanzionističkoj politici Napoleona Bonaparte. Potreba za uspostavljanjem unutrašnjeg mira u Evropi dovela je do jačanja zamisli o ujedinjenoj Evropi i do pojave organizovanog propagiranja te zamisli, pa čak i do udruživanja pokreta za ujedinjenje Evrope iz raznih zemalja. Međutim, tek sa sazrijevanjem političke svijesti, usljed dva svjetska rata koja su donijela velika razaranja i degradaciju dotadašnjih odnosa u svijetu uopšte, dolazi do ozbiljnijeg stava prema stvaranju jednog vida ujedinjenja u Evropi.
Evropska unija predstavlja jednu od najkolosalnijih građevina u drugoj polovini dvadesetog vijeka. Ona je spoj vizija, jasnih ciljeva i strpljivog rada generacija Evropljana. Ključne riječi evropskog zajedništva su gotovo banalno jednostavne: mir, stabilnost i blagostanje. Proklamovani cilj evropskih integracija jeste stvaranje Unije kao prostora slobode, bezbjednosti i pravde u kome se ljudi slobodno kreću, rade, razmjenjuju ideje, dijele iste vrijednosne standard. Čitava konstrukcija Unije satkana je od bezbroj dugih i strpljivih pregovora, malih pomaka, ogromne upornosti i vjere da se uprkos svim razlikama može živjeti zajedno.