Raspravljanje zaostavštine

Nasljedno pravo ima dva osnovna značenja, objektivno i subjektivno. U objektivnom smislu to je skup pravnih propisa koji uređuju nasleđivanje, a u subjektivnom smislu označava konkretna ovlašćenja određenog lica, da na osnovu objektivnog nasljednog prava stekne određena prava iz zaostavštine ostavitelja. Nasljedno pravo u svojoj dugoj istoriji je razvilo i posebnu terminologiju.

Umrlo lice čija je imovina predmet nasleđivanja naziva se ostavilac, de cujus, defunctus. Ukoliko je ostavitelj ostavio testament odnosno zavještanje, onda se on naziva zavještalac ili testator. Trenutak smrti ostavitelja, a to je ujedno i trenutak otvaranja naslijeđa, naziva se delacija. Imovina ostavitelja ili testatora koja je podobna za nasleđivanje, naziva se zaostavština odnosno ostavina. Odredba u testamentu kojom se određenom licu ostavlja tačno određeno pravo, naziva se isporuka ili legat, a lice u čiju je korist takva odredba sačinjena naziva se isporukoprimac ili legatar.