Bioloske posledice nuklearnog zracenja

Uvod

Živi svet od kad postoji izložen je različitim vrstama i dozama zračenja. U istraživanjima nezavisno od vrste i količine zračenja  izloženost ljudi je oduvek bila od prmarnog značaja dok efekti zračenja na populacije organizama ili ekosistem su bili sekundarni problem. Ulagani su značajni napori da se proceni doza i njene granice u cilju zaštite ljudi, kao i pokušaji da se definišu granice za zaštitu ekosistema. Merenje doza vršeno je na određenim lokacijama koja su ekstrapolirana na populaciju ili su doze hipotetičke individue izračunavane na bazi merenja zračenja u okolini. Međutim, varijacije brojnih faktora okoline i njihova međuzavisnost, doprinose kompleksnosti procene doza i sigurnosti, kada su u pitanju populacije u prirodi.

Nuklearno zračenje

Zračenje ( lat. radiatio) ili radioaktivnost je spontani proces preobražavanja atomskog jezgra u neko drugo jezgro, pri cemu se emituje jedna ili više čestica ili kvanta elektromagnetnog zračenja koji se prostiru u vidu talasa.
Zračenje se karakteriše vrstom i energijom emitovane radijacije kao i vremenom poluraspada. Do oslobađanja nuklearne energije dolazi transmutacijom atomskih jezgara pri nuklearnoj fisiji i fuziji. Intenzitet i svojstva radioaktivnog zračenja ne zavise od spoljašnjih uticaja, već su posledica isključivo događaja koji se odigravaju unutar samog jezgra.
Nuklearna energija, kinetička energija emitovanih čestica, ekvivalentana je defektu mase koja predstavlja razliku između mase zbira protona i neutrona jednog atomskog jezgra i mase atomskog jezgra.
Nuklearno zračenje prodire kroz različite materije i u stanju je i da jonizuje sredinu kroz koju prolazi.