Dokazni postupak

Zakon o parničnom postupku bavi se opširno o dokazima kao i izvođenjem dokaza. Dokazivanje je metod pomoću kojeg sud istražuje, utvrđuje istinu. Dokazivati, to znači uveriti sud da je ono što tvrdimo istinito. Dokazni postupak predstavlja centralni deo parničnog postupka. Dokazivanje predstavlja delatnost uobličenu procesnim normama u kojoj učestvuje sud, stranke i ostali učesnici u postupku, a koja obuhvata prikupljanje dokaza, izvođenje dokaza i ocenu dokaza. Kod izvođenja svakog dokaza dominira načelo materijalne istine i ono je osnova dužnosti suda da utvrdi istinu.
Dokazivanje u parničnom postupku predstavlja sve radnje suda i stranaka koje se preduzimaju u cilju da sud utvrdi istinitost jedne činjenice koja je predmet dokazivanja. Dokazivanje obuhvata sve činjenice koje su u datom postupku vazne za donošenje odluke. Dužnost suda je da istinito i potpuno utvrdi sve sporno pravno relevantne činjenice. Zbog toga je ovlašćen da izvodi i one dokaze koje stranke nisu predložile ako smatra da su dokazi značajni za donošenje odluke. Do saznanja na osnovu kojih sud utvrđuje istinitost jedne činjenice, sud dolazi neposrednim čulnim zapažanjem, iz kazivanja fizičkih lica, organa ili organizacije izrazima u pisanom tekstu. Stvari i lica pomoću kojih sud stiče ovo saznanje zovu se dokazna sredstva. Zakon kao dokazna sredstva navodi: uviđaj, ispravu, svedoka, veštaka i saslušanje stranaka. Kao procesna delatnost, dokazivanje obuhvata sledeće elemente: predmet dokazivanja, teret dokazivanja, dokazna sredstva, izvođenje dokaza, ocenu dokaza.
Ono što je nezaobilazno u svakoj raspravi u parničnom postupku u sudu su dokazna sredstva. Dokazna sredstva ili dokazi se mogu predlagati u parničnom postupku do glavne rasprave, gde se izvode na glavnoj raspravi u sudu. Svakoj stranci kojoj se osporavaju činjenice potrebna su dokazna sredstva koja će osporiti istinitost tvrdnje kojoj protivna stranka predlaže sudu.