Menadzment znanja

Pamćenje kao elemenat menadžment procesa

U direktnoj vezi sa upravljanjem intelektualnim kapitalom je i učenje, odnosno pamćenje, kao fenomen zadržavanja, ili skladištenja znanja. Čovek ima potrebu za stalnim sticanjem novih saznanja. To mu je jedna od važnijih duhovnih, ali i životnih potreba, jer mu nova saznanja obezbeđuju bolji i dostojanstveniji život. Ljudi su opstali, razvijali se i uspevali da nadjačaju mnoge prirodne sile, zahvaljujući postojećim ali i novim saznanjima. U protivnom bi stalno počinjali iz početka uz pravljenje istih grešaka, što bi ga zadržavalo na istom nivou razvijenosti. Bez toga čovek ne bi mogao opstati. Zahvaljujući znanju, čovek može prirodu prilagođavati svojim potrebama i kreirati one potrebe koje mu priroda može udovoljiti.
Zahvaljujući svesnosti, mišljenju, motivaciji i aktivnostima, čoveku je omogućena adaptacija, ali i mogućnost menjanja stvarnosti i društva. Čovek je putem mišljenja osigurano kontinuirano uviđanje i otkrivanje veza i odnosa između stvari i pojava, odnosno njihovu uzročno posledičnu povezanost. Smatra se, s pravom, da je neposredna funkcija mišljenja u stvari rešavanje čovekovih svakodnevnih problema, zadataka i dilema.
Za nauku i razvoj ljudskog društva bitno je kreativno mišljenje. Čovek koji kreativno misli stvara nova, originalna rešenja. Novo, stvaralačko mišljenje, ili stav može nastati u trojakoj formi, i to:

• kao objašnjenje (da razumemo zašto),
• kao predviđanje (da anticipiramo događaj koji se još nije dogodio),
• kao otkriće – pronalazak – invencija (da stvorimo nov niz uslova koji će dati nešto specifično – novo – kvalitet).

Najsavršeniji vid mišljenja je naučno mišljenje. Naučno mišljenje je osnova za rešavanje problema, jer za svoju osnovu ima naučnu aparaturu, koja se zasniva na naučnim zakonitostima. Ovo mišljenje u svojoj evoluciji ima četiri osnovne faze.