Razvoj brzine u plivanju

Brzinu bi smo mogli definisati kao sposobnost čoveka da izvede određene pokrete za najkraće vreme u zadatim uslovima. Postoje tri osnovna oblika ispoljavanja brzine: vreme motoričke reakcije, brzina pojedinačnog pokreta i maksimalna frekfencija pokreta, dok se danas u literaturi pominju dodatna tri oblika ispoljavanja brzine: startna brzina, maksimalna brzina i brzinska izdržljivost. Elementarni oblici ispoljavanja brzine relativno su nezavisni jedan od drugog, a brzinske sposobnosti čoveka su u velikoj meri specifične. Kod većine maksimalno brzih aktivnosti razlikujemo dve faze: faza povećanja brzine (faza “zaleta”) i fazu relativne stabilizacije brzine. Iako se brzina ubraja u kondicijske sposobnosti većina autora smatra da to nije samo kondicijska sposobnost već i kordinacijska sposobnost. Pri velikoj brzini kontrakcije veoma bitnu ulogu imaju brza mišićna vlakna, čiji je udeo u mišićima genetski
određen, te se treningom može malo menjati. Promene koje se mogu izazvati odnose se na pojedine vrste vlakana na koja se treningom utiče putem selektivne hipertrofije brzih vlakana, dok će trening aerobne izdržljivosti izazvati umerenu hipertrofiju sporih vlakana. Dokaz tome vidimo kod većine današnjih sprintera koji imaju preko 70% brzih mišićnih vlakana (dok je svetski prosek 50%).
Dakle, postoji više manifestacija brzine, pa tako i postoje različiti treninzi za razvoj brzine.