Najznačajniji atentati u istoriji Srbije

Kao umišljajno ubistvo, odnosno pokušaj ubistva neke istaknute ličnosti, motivisan političkim, verskim, nacionalnim i drugim motivima, atentat je kao sredstvo borbe za ostvarenje raznih ciljeva korišćen u gotovo svim epohama. Na svetu skoro i da nema naroda koji u svojoj istoriji nema zabeležen slučaj atentata ili pokušaja atentata na nekog svog istaknutog pripadnika. Naime, još su u antičkom dobu suprotstavljeni politički tabori koristili političko ubistvo za eliminaciju političkih protivnika (npr. atentat na kralja antičke Makedonije Filipa II Makedonskog 366. godine p.n.e, rimskog vojskovođu i političara Gaja Julija Cezara 44. godine p.n.e., rimskog imperatora Kaligulu 41. godine n.e., itd). Nije ni čudo kad pohvale o tiranoubistvu, kao prvom obliku političkog delikta, nalazimo u spisima antičkih filozofa – grčkih Aristotela i Platona i rimskog Tacita. Štaviše, poznato je da su grčki polisi, osim toga što su odobravali tiranoubistvo, pružali utočište izvršiocima .
U renesansnoj epohi atentati su predstavljali uobičajeno sredstvo sticanja vlasti. Jedno od najpoznatijih političkih delikata ovog vremena predstavlja atentat na Đulijana Medičija, odnosno pokušaj atentata na njegovog brata Lorenca Medičija 1478. godine. Zaveru protiv Medičijevih skovali su članovi porodice Paci, a motiv atentata bila je borba za vlast u renesansnoj Firenci.
Tokom XIX veka atentati su nastavili da budu široko primenjivano sredstvo u političkoj borbi, a ovo doba karakteriše i tiranoubistvo, koje su pored filozofa podržavali i crkveni velikodostojnici, bez obzira što hrišćanska religija ubistvo tretira kao smrtni greh. Stanje se dodatno pogoršalo u XX veku, s pravom nazvanim dobom „političkih ubistava”, s obzirom da je tokom ovog vremenskog razdoblja u atentatima život izgubilo preko 70 najviših državnika (npr. austro-ugarski prestolonaslednik Franc Ferdinand 1914. godine, američki predsednik Džon Kenedi 1963. godine, indijska političarka i državnica Indira Gandi 1984. godine, itd.).