Ratni zločini protiv civilnog stanovništva

Ratni zločin protiv civilnog stanovništva predstavlja grubo kršenje običaja ratovanja odnosno nehumano postupanje sa civilima, civilnim objektima, kulturnim i verskim dobrima za vreme rata, te se u međunarodnom pravu predviđa kao krivično delo. Ratni zločini protiv civilnog stanovništva spada u ratne zločine, koji su jedno od četiri međunarodna krivična dela u užem smislu.
Međunarodno pravne norme o zaštiti civila javljaju se još u Haškim pravilnicima iz 1907. god. Međutim, učestali oružani sukobi tog vremena zahtevali su donošenje novih pravila o zaštiti civila, jer je ova postala nepotpuna i prevaziđena. Ženevska konvencija o zaštiti civilnih lica za vreme rata, od 12. avgusta 1949. (IV konvencija) godine predstavlja bitnu novaciju na polju zaštite civila i civilnih objekata u ratu. Ova konvencija dopunjena je odredbama Protokola I i II 1977. gogine. Pored ovih konvencija, ova oblast regulisana je i Rimskim statutom.
Ratni zločin protiv civilnog stanovništva, kao krivično delo, pedviđeno je i Krivičnim zakonikom Republike Srbije u članu 372.
Pod ratnim zločinim protiv civilnog stanovništva podrazumevaju se teške povrede međunarodnog himanitarnog prava, čije izvršenje je naređeno ili izvršeno u vreme trajanja rata, oružanih sukoba ili okupacije nad civilima, civilnim objektima, kulturnim i verskim dobrima itd.