Savremeni pravno-politički sistemi

Teorijski model klasičnog predstavničkog sistema, kakav je stvoren u Evropi, nastao je tokom osamnaestog stoljeća. Sve što je bitno za teorijsku konstrukciju predstavničkog sistema države i njene moderne funkcije, ustvari je kreirano prije Francuske revolucije, tako da je Deklaracija o pravima čovjeka i građana od 1789. godine, ustvari, samo na sintetičan način izrazila dostignuća filozofije XVIII stoljeća.

U osnovi teorije reprezentacije, je namjera da se na realan način ostvari vlast zasnovana u narodu i da se istovremeno vrši na način na koji se to smatralo jedino mogućim, tj. preko predstavnika naroda. Ta teorija, data “U duhu zakona“ od Montesquieua, i u djelima svih drugih velikih mislilaca sedamnaestog i osamnaestog stoljeća, poput Locka, Rousseaua, Pufendorfa, Hobbesa i brojnih drugih, ustvari je značila anticipaciju razvoja političkih institucija modernog doba.

Vizija predstavničkog sistema stvorena je na bazi teorijske kritike “starog režima” (encien regime), kao sistema monokratije, zasnovanog na apsolutnoj vlasti monarha, te velike političke i društvene samovolje koja je nužno proizlazila iz prirode toga režima. Namjera kreatora modeme demokratije bila je da se, po svaku cijenu, izbjegne samovolja srednjeg vijeka, tako što će ukloniti politički oblik vlasti koji stavlja u iste ruke ovlaštenja zakonodavne i izvršne funkcije, što je uvijek najgore moguće rješenje za sve ljude, uključujući u krajnjoj liniji, čak i one koji drže takvu vlast. Trebalo je stvoriti oblike vlasti koji će prije svega značiti novi legitimitet te vlasti, te povećati stepen sigurnosti čovjeka prema toj vlasti, prvenstveno, ali i prema svim drugim društvenim moćnicima, u mjeri, naravno, u kojoj je to moguće izvesti putem državnih institucija.